ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ. ΚΡΙΚΟΣ ΣΤΟ DNA ΜΑΣ.

Πεθαίνω για βαρύγδουπες δηλώσεις, τύπου " εγώ σιχαίνομαι τους ρατσιστές ". Δείχνουν πραγματικά το μέγεθος της έλλειψης οποιασδήποτε επαφής με το μέσα τους. Καθώς ,όπως λέει κ ο Μάμετ ,
είναι πάρα πολύ απλό να λέμε πράματα σίγουρα κ γενικώς αποδεκτά.
 Αυτός βέβαια που ισχυρίζεται την ανοιχτομυαλια του, αναφέρεται πάντα σε μορφές ρατσισμού εξώφθαλμες , όπως απέναντι σε μαύρους ( ή έγχρωμους, ή νέγρους, δεν ξέρω ποιο είναι το political correct, και ούτε με νοιάζει, το αναφέρω απλώς επειδή το σιχαίνομαι), ή απέναντι σε ανάπηρους ( ή ανθρώπους με ειδικές ικανότητες, τί ντροπή αλήθεια να αποκαλείς έτσι έναν ανθρωπο που σε όλη του τη ζωή αδυνατεί να ανταπεξέλθει στις βασικές του ανάγκες ).
 Όλη λοιπόν αυτή η μεγαλοψυχία, πόσο υποκριτική είναι, πόσο επιφανειακή κ ανεπεξέργαστη, αφού 1) υπάρχουν δεκάδες είδη ρατσισμού στα οποία είναι πρωτομάστορες όλοι αυτοί οι " φιλόσοφοι", κ 2) και σημαντικότερο ,ούτε καν στο είδος του ρατσισμού που λένε ότι είναι ενάντιοι, δεν είναι ,κοινώς ούτε θέλουν να ζουν σε γειτονιές με μαύρους, κ τις χαρακτηρίζουν αυτόματα "επικίνδυνες", ούτε να συναλλάσονται ουσιαστικά μαζί τους, όπως να τους κάνουνα παρέα, ή να τους βάζουν σπίτι τους. Απλά δεν συμφωνούν με το απαρτχάιντ, κ ποτέ μα ποτέ δε θα σκότωναν κάποιο. Αλλά σίγουρα θα έπλεναν με dettol τα χέρια τους ύστερα από κάποια τυχαία χειραψία μαζί τους που τους επιβλήθηκε..Όσο για την πρώτη κατηγορία θα επανέλθω άλλη φορά.